Leven nabij de Bokkingshang in Deventer: Een Persoonlijke Terugblik
Leven nabij de Bokkingshang in Deventer: Een Persoonlijke Terugblik
De rosse buurt van Deventer, bekend om zijn verliederlijking en reuring, was een integraal onderdeel van mijn jeugd op steenworp afstand van de Bokkingshang. Het was zo vanzelfsprekend dat het niet meer dan decor was voor mij, totdat ik besloot om de bruisende straat van weleer opnieuw te bezoeken.
Mijn Herinneringen
Als we gedwongen werden om door de straat te fietsen, werden mijn aandacht niet getrokken door de dames, maar door de stoet bronstige mannen die langzaam langs de roodverlichte ramen reden. De kerels op de stoep, vastgeplakt aan de Wilhelminabrug, waren nog schaamtelozer in hun wensen.
Tijdens een wandeling met mijn zoon Baran, vanuit de Raambuurt naar de Brink, herleefden oude herinneringen. Op de Brink, onder de grauwe wolken die een deprimerende sfeer creëerden, realiseerde ik me dat de rosse buurt niet de enige plek was die doordrongen was van eenzaamheid.
Een Kinderoog
Mijn zoon, nieuwsgierig naar de meisjes op de krukken, wilde ook een knuffel geven en begreep niet waarom dit niet mocht. Hij verlangde naar genegenheid, zelfs toen hij ziek was en ironisch genoeg om een knuffel vroeg.
De verhalen over de rosse buurt en de behoefte aan genegenheid maakten me bewust dat het leven niet altijd rooskleurig is, zelfs niet voor een kind dat droomt van betere tijden.
